Mijn bevallingsverhaal ♥

Lieve lezers,

Het begon allemaal in de nacht van 16 augustus 2016. Ik voel iets nats in bed… Dus ik stond op en inderdaad, een natte vlek . Toch dacht ik nog dat ik misschien in mijn bed had geplast. Je weet het namelijk maar nooit als je zwanger bent. Daar komt nog bij dat wij paar dagen eerder bij de verloskundige waren omdat ik toen ook dacht vruchtwater te hebben verloren en dat was vals alarm.
Dus ik liep voor de zekerheid toch even naar de wc , en onderweg verloor ik druppelend het water. Wat ik vreemd vond, was dat het iedere keer stopte en weer terug kwam. Dus daarom twijfelde ik of dat het wel écht vruchtwater kon zijn.

Om 08:00 /09:00 belde ik meteen de verloskundige en we mochten die middag langskomen. Het begon nu toch best spannend te worden, want wat nou als het écht vruchtwater is. Dan word ik binnen 24 uur mama , toch?

Rond 13:00 hadden we de afspraak bij de verloskundige en ja hoor, het wat vruchtwater. SPANNEND. Dus nu was het afwachten tot de weeën op gang zouden komen. Als die niet voor 10 uur s’-avonds zouden komen , moesten we naar het ziekenhuis. De verloskundige zou nog even komen kijken rond 18:00 en we konden de vluchtkoffer voor de zekerheid klaar gaan zetten .

Op naar huis. Het gevoel dat ik die dag had was zo apart. Je weet dat het nu écht gaat gebeuren en dat voelt zo speciaal. Eenmaal thuis begon ik met mijn vluchttas klaar te maken ( die had ik dus nog niet klaar gezet hihi ) . Alles ging nog prima , geen weeën te bekennen . En rond 17:00 kwam de verloskundige. “ Ik denk niet dat het nog vanavond gaat gebeuren ‘’ zei ze. Dat dacht ik stiekem ook al , ze maakte alvast een afspraak voor me in het ziekenhuis . Morgenvroeg om 07:30 mochten we ons gaan melden , als het niet meer zelf op gang ging komen.

En wat de verloskundige zei klopte, het kwam niet opgang , helemaal geen weeën . Dus besloten we maar op tijd naar bed te gaan omdat morgen waarschijnlijk een lange dag zou worden. Natuurlijk ging het slapen niet zo 123 , ik zat vol spanning en adrenaline want morgen zou ik misschien mama worden!! Nu had ik toch wat uurtjes kunnen slapen waar ik heel blij mee ben geweest!

Rond 06:00 ging de wekker. Opgefrist, fajr gebeden , al onze spullen bij elkaar gezocht en op naar het ziekenhuis. Wat was ik zenuwachtig!
Toen we in het ziekenhuis aankwamen kregen we een kamer toegewezen en daar zaten we dan. Ik nog helemaal zonder weeën in de bevalkamer.
De verpleegkundige en de verloskundige kwamen zich voorstellen , vertelde dat ze zo meteen even gingen kijken hoeveel ontsluiting ik had en hoe het dan verder zou gaan.
Ik werd aan het CTG gelegd ( apparaat dat de hartslag van de baby laat zien ) , en ze zouden dus zo terugkomen.

Toen ze terugkwamen gingen ze kijken hoeveel cm ontsluiting ik had, en dit was maar 1 cm. Was natuurlijk te verwachten met 0 weeën. Omdat alles nog zo stug voelde besloot ze mij eerst een medicijn te geven waardoor alles wat soepeler zou worden. Dus werd ik aan een infuus gelegd met deze medicijnen . En dan zouden ze na 2 uur weer terugkomen om te checken. Daar zaten we dan , te wachten tot er iets zou gaan gebeuren.
Na 2 uur kwamen ze terug en was het wel iets gevorderd maar nog niet genoeg, dus kreeg ik nog een keer datzelfde medicijn. En dus moesten we weer 2 uur wachten.

Het ging allemaal niet zo vlot waardoor ik pas rond 18:00 aan de weeënopwekkers mocht. Op gegeven moment voelde ik ze komen in mijn rug. Fijn… dacht ik. Ik had gelezen dat die juist het vervelendste waren. Maar khayr, ik had nog wel rust tussen de weeën door . Best veel rust… En ze deden ook geen gigantische pijn. Ik kon nog praten met mijn man en op mijn telefoon dus het viel allemaal nog mee. Ze werden heeeeel langzaam ietsjes pijnlijker . De avonddienst zei dat de nachtdienst zo meteen zouden komen kijken . De nachtsdienst kwam even later en ging voelen hoe ver ik was, dit was 3 / 4 cm ontsluiting. Het schoot niet zo op.. Ze zeiden dat het waarschijnlijk vandaag niet meer ging gebeuren, maar wie weet , ze zouden nog 1 keer komen kijken voor de nacht.

Toen de nachtdienst nog een laatst keer kwam kijken voor die dag , bleek ik nog steeds rond de 4 cm te zitten. Ik was nu al best moe en de weeën koste met toch best wat energie . Ze zeiden dat het misschien beter was voor mij om dit nachtje nog even goed te slapen en morgen verder te gaan. Ik was het hier wel me eens, ondanks ik er erg naar uit keek mijn baby te ontmoeten. Ze haalde de weeënopwekkers weg en we kregen een andere kamer toegewezen. Op die kamer kwam ze mij nog het spuitje geven in mijn been die de pijn van de weeën weg zou nemen.

EN TOEN begon alles pas echt. De verpleegkundige ging weg, mijn man was al in slaap gevallen en ik was ook super moe. Ik sliep half. De pijn ging namelijk niet helemaal weg. Op gegeven moment werd het namelijk erger dan eerst. Maar hoe kan dat dan? Ik had geen weeënopwekkers meer + ik had een spuitje gehad tegen de pijn. Voor de zekerheid belde ik de verpleegkundige.
Ze vertelde mij dat het even kan duren voor dat medicijn is ingewerkt. Dus ik moest even geduld hebben haha.

Maar nee. De weeën werden echt erger . Ik dacht dat ik me aanstelde dus ik belde maar niet. Het zou immers toch weggaan? Misschien duurde het iets langer om in te werken?
Op gegeven moment deed het me echt heel pijn en had ik maar heeeel weinig rust tussen mijn weeën. Ik belde toch maar naar de verpleegkundige. Ze kwam terug en ze zei dat we wel even konden gaan kijken of er toch wat vorderingen hadden plaatsgevonden.

Terug in de bevalkamer , kwam de verloskundige voelen hoe ver ik was. EN JA! 9 CM ONTSLUITING. Ik was zooooooo blij toen ik dat hoorde. Die pijn was dus niet voor niks geweest !!
Nog even die laatste cm weg puffen ( dat ging niet echt met rugweeën ) en dan mocht ik gaan persen. Die laatste cm was wel heeeel pittig. Op geven moment ging het over in die persdrang, en ik moest ik ook weg proberen te zuchten. Dat was echt moeilijk. Je voelt zo’n mega drang om te persen , waar je amper tegen in kan gaan en die moet je weg puffen.
Ik heb denk ik wel 5x gezegd ‘’ Hij kom nu echt”.

Toen kwam eindelijk de verloskundig terug , en jaaaaaa 10 cm ontsluiting! We gaan persen!!
Vanaf dat moment ging het zo hard. Ik mocht langzaam mee gaan persen , voor mijn gevoel deed ik het volop haha. Al heel snel zag zij zijn haartjes en toen zijn hoofdje . Het brandde nogal erg omdat zijn hoofdje dus stond. Na nog een paar keer persen kwam zijn hoofde eruit!! Ik zag hoe de verloskundige zijn hoofdje vasthield en met nog 1 of 2 keer persen was hij eruit!! 13 minuten geperst . Hij werd op mijn borst gelegd. Subhana Allah wat is dat bijzonder. Zo speciaal , zo mooi . Subhana Allah wa Alhamoulilah. IK BEN MAMAAAAA<3

Waar ik nog even mee af wil sluiten, is dat in mijn geval de clichés echt waar zijn. Het is zo’n mooie , speciale ervaring. Als je baby eenmaal op je borst gelegd word , vergeet je alles! Je bent zooo intens , intens gelukkig. Alhamdoulilah.
Ik kijk met een heel mooi gevoel terug op deze bevalling.

Liefs,

Ummi Omar